1. მაქსიმალურად უნდა შევეცადოთ, რომ მინიმალურად შეფავასოთ ბავშვი. ფსიქოლოგების თქმით, ნებისმიერი შეფასება, თუნდაც დადებითი, ნეგატიურად აისახება ბავშვსი არსებულ თანდაყოლილ ოპტიმიზმზე. თუ ხშირად შევაქებთ პატარას, მაშინ შესაძლოა შიში გაუჩნდეს, რომ რომელიმე ჯერზე ისევ ისე კარგად არ გამოუვა და შესაბამისად, მას აღარ შეაქებენ. თუმცა, არც კრიტიკა ყოფილა სასარგებლო ბავშვის განვითარებისთვის. ვინაიდან ნეგატიური და დადებითი შეფასებები გვეკრძალება, ამდენად როგორ უნდა მოვიქცეთ? ფსიქოლოგები ყურადღების სხვა მიმართულებით გადატანას გვირჩევენ: მაგალითად, თუ პატარა რამეს დახატავს და გვკითხავს როგორ მოგვწონს მისი ნამუშევარი, "ყოჩაღ, რა ლამაზად დაგიხატავს!" ნაცვლად შეგვიძლია ვკითხოთ რა დახატა, პერსონაჟების აღწერა ვთხოვოთ, ვინ რას აკეთებს, რატომ დახატა ასე, ვინ როგორ განწყობაზეა და ა.შ.
2. პატარები სამყაროს შეცნობას, ემოციების გამოხატვას, თავიანთი საქციელის გაკონტროლებას სხვა ადამიანებთან ურთიერთობის გზით სწავლობენ. ამიტომაც, მათთვის სხვებთან ურთიერთობას უდიდესი მნიშვნელობა აქვს, ჩვენ კი ფსიქოლოგები გვრიჩევენ, რომ შეძლებისდაგვარად მეტი საქმე ვაკეთოთ ხოლმე მათთან ერთად და ვაჩვენოთ პატარებს, რომ მათ ინტერესებს ჩვენც ვიზიარებთ. ასე, მათ მეტი რწმენა უჩნდებათ გარე სამყაროს მიმართ.
3. ხელი შეუწყვეთ პატარას ფანტაზიის გაღვივებაში. ფანტაზიები ბავშვების სამყაროს აფართოვებს, ფანტაზიის უნარი კი ძალიან ეხმარება პატარებს წარუმატებლობების გადალახვაში. ფანტაზიის მეშვეობით, პატარები ნამდვილ ჯადოქრებად იქცევიან და უკვე შეუძლიათ საკუთარი შიშის გადალახვა და საკუთარ ძალებში რწმენა უჩნდებათ.
4. ითამაშეთ პატარებთან ერთად. თამაშის დროს თამამები უნდა ვიყოთ და ბავშვებს თავიანთ ფანტაზიებში ავყვეთ: დედის ჩანთა შესაძლოა უცებ თოჯინის სახლად იქცეს, მაგიდის გადასაფარებელი კი ფარდად თოჯინების თეატრისთვის.